A partir desta liña ela olvida os dicionarios. Envasa libros ao baleiro, desfollados. A partir de aquí, ela cólgase dos versos. Erixe unha casa para que habites dentro, para que habites de costado. A parte de atrás dos teus ollos é un abismo de poemas. As túas verdades metafísicas esganan os seus significados.
os dicionarios, as noites de vixilia
e os paxaros.
E ela perde os sentidos,
as carreteras, as noites de sono e os motivos:
a parte de fóra do seu corpo invéntase a si mesma.
A partir de ti,
ela perde a fala.
Os semáforos:
olvida as datas e a partir de aquí
ela
crea o escenario:
ti falas os teus soños
dentro dunha película de cine mudo
***
***
Adormezo pensando nun texto anegado por algunha substancia da memoria. Parece que afogou o bosco. Parece que os soños novelados nunca chegaron a ser escritos. (*1)
Desfollo libros.
Énchese un charco. E algo hai que parece decidir que nada disto me pertence.
Dubido-levito-dubido-levito.
Deberías saber que de nena soñaba que perdía os dentes.
O corpo despréndese, divídese en partes, afogo nos meus delirios.
Deberías saber que soñaba con guerras e incendios.
desfollo libros.
arde o charco. (*2)
despois de escribir isto libero un poema que viaxou durante días.
un poema que se cruzou con outros poemas.
unha páxina tocada por outra man, dobrada por outra man.
e eu persigo os rastros: debuxo cos dedos nos versos.
[deberias saber que conto as veces que les esta páxina]
(*1)
Agardaba ingrávida a esculca alén do abismo da raizame: como unha
orde disparoulle un verbo ao tempo: e foi o volcán do ser : e foi fin e
inicio: preñou o baleiro de voz: a través do útero da luz emerxeu o
verso: todo o ser aquí, agora, nesta noite, foi eterno ata a amencida.
[Xulio Cid Neira]
(*2) B.S.O. : Patterns in the ivy II
***
***
olvidei un poema que soñara
hai días sen tempo nin para fregar os dentes
Lembrei unha noite que despertei chorando, abrazada a tentáculos que me abrazaban.
Aínda a palabra pronunciada esvara pola miña espalda. Pero a memoria é unha desfiguración
inexacta.
Hoxe o ceo non existía. As casas non tiñan tellados.
Podería ser un mes sen nome; viúvo.
Leo as túas cartas e peino moito o cabelo, as tardes de costado, as partes imprevistas.
Dixerirte complícase. Por iso agora devoro espacios de versos rotos.
tiñan as ramas o movemento exacto do sexo
os arpexos da loucura
e nas follas, verde aniñando aínda as lembranzas de ter sido vistas
por outros ollos.
A parte estéril dos meus ósos di que me sobordan os sentidos.
E olvido os poemas que soñara.
No hay comentarios:
Publicar un comentario