Ansiedade e Planetas (2008)

Circunstancial
este eu poemático que me obriga
a amontoar as sobras desa hora calquera,
                                                               medianoite,
por marcar algún cambio na escandalosa proporción do noxo.
                                                    (non é que prefira desesperar as tripas
                                                                  desesperando a transparencia)

O que se inunda entre ti e nós é un mordisco a silencios,
pero aínda quero pendurarme dos teus ollos
para lamber os restos.

O que mato entre min e nós é a boca do adverbio,
pero xa non inventamos dicionarios da cópula
na cúpula do vento.

O mesmo leitmotiv en todas as cantigas.
Distamos todo o espacio que hai
entre ansiedade


e


planetas.

No hay comentarios: