Circunstancial
este eu poemático que me obriga
a amontoar as sobras desa hora calquera,
medianoite,
por marcar algún cambio na escandalosa proporción do noxo.
(non é que prefira desesperar as tripas
desesperando a transparencia)
O que se inunda entre ti e nós é un mordisco a silencios,
pero aínda quero pendurarme dos teus ollos
para lamber os restos.
O que mato entre min e nós é a boca do adverbio,
pero xa non inventamos dicionarios da cópula
na cúpula do vento.
O mesmo leitmotiv en todas as cantigas.
Distamos todo o espacio que hai
entre ansiedade
e
planetas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario